HBAΜ-C | Η Ιθάκη μου: Ένα ταξίδι υπερβάσεων & πίστης

Την άνοιξη του 2015 μένω έγκυος και αμέσως ξεκινώ την έρευνα εξειδικευμένου γιατρού και μαίας στο VBAC για να είμαι προετοιμασμένη για τους 9 μήνες κύησης και τον τοκετό μου! Βρίσκω ομάδα, πιστεύω σε αυτήν, νιώθω δυνατή, σίγουρη και επαναπαύομαι ότι όλα τα μπορούμε! Να τονίσω εδώ ότι άλλοι γιατροί εξειδικευμένοι στο VBAC, δεν δέχονταν αυτόματη έναρξη τοκετού παρά προγραμματισμένη καισαρική τομή στις 38 άντε 39 βδομάδες στη περίπτωσή μου. Κάποια γιατρός μάλιστα, μάλλον επειδή δεν είχε σχετική εμπειρία και ας με παρέπεμψε η προηγούμενη γιατρός μου (που δεν ήταν μαιευτήρας γυναικολόγος), από τη πρώτη συνάντηση, ανέφερε λήψη φαρμάκων-ανάγκη περίδεσης τραχήλου και αναμονή μέχρι 40 βδομάδες!

Τελικά η κύηση μου είναι στρωτή και χωρίς προβλήματα. Όμως  λόγω εξωτερικών παραγόντων που δεν μπόρεσα να προβλέψω ούτε και να επιλύσω με την ομάδα επιλογής μου, η διακαής επιθυμία μου για VBAM δεν πραγματοποιήθηκε. Ο τοκετός μου ξεκίνησε αυτόματα στις 41 βδομάδες και λόγω οπίσθιας προβολής έκανα καισαρική τομή μετά από έναρξη συσπάσεων 20 ώρες νωρίτερα. Πάντως έφτασα στα 4εκ διαστολή όταν μπήκα στο χειρουργείο για την πρώτη μου κόρη. Μάλιστα, αποδείχτηκε φαεινή ιδέα του γιατρού να τραβήξουμε φωτογραφία της μήτρας μου κατά το χειρουργείο για το αρχείο μου! Έτσι είχα στα χέρια μου αποδείξεις ότι η μήτρα μου είναι υγιής.
Το μόνο λάθος μου που με κατηγορώ για τότε, τον Γενάρη του 2016, ήταν ότι δεν πίστεψα πως εγώ και το μωρό μου είμαστε η dream team! Σε γενικές γραμμές θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που δεν έζησα παρεμβάσεις από την ομάδα στον τοκετό μου, όμως νιώθω ότι το σύστημα υγείας, με έχει παγιδεύσει και θέλω να αποφύγω να είμαι έρμαιο του.

Οκτώ μηνών η κόρη μου και γνωρίζοντας τον εαυτό μου και ενώ έχουμε σκοπό με τον άνδρα μου για ενα δεύτερο παιδί σύντομα, αποφασίζω να ερευνήσω για ομαδες ενδυνάμωσης και εμψύχωσης σχετικά με τοκετό στο σπίτι. Αποφασίζω να ψάξω για μαίες, επαγγελματίες υγείας που ασχολούνται με αυτό και έχουν εμπειρία και να δημιουργήσω ένα δικό μου υποστηρικτικό δίκτυο πριν καν προσπαθήσουμε για δεύτερο παιδί. Έτσι γνωρίζω και συζητώ με άτομα σχετικά με την επιθυμία μου αυτή. Μαθαίνω πέραν από τα συμβατικά ίσως, ενημερώνομαι για τρόπους προετοιμασίας για μια εγκυμοσύνη/τοκετό. Ότι ψυχή  και πνεύμα μαζί με το σώμα συνδράμουν για ένα ποθητό αποτέλεσμα.

Το επίπεδο συνειδητότητας μου βελτιώνεται και αρχίζει να ωριμάζει. Κάνω συναντήσεις CRANIOSACAL THERAPY, MAYAN ABDOMINAL MASSAGE, και BUTTERFLY TOUCH MASSAGE και γενικά πιστεύω στις ικανότητές μου και τί μπορώ να κάνω. Εν τω μεταξύ, ΠΡΙΝ ξαναμείνω έγκυος έχω πραγματοποιήσει επίσκεψη σε 2 γιατρούς τους οποίους ενημέρωσα για το ιστορικό της ινομυωματεκτομή, περιμένοντας να με αξιολογήσουν και πάλι ως υποψήφια για φυσιολογικό τοκετό και όντως παίρνω το οκ χωρίς τρομολαγνεία ή εκφοβισμό.

Νιώθω έτοιμη και σίγουρη μέρα με την ημέρα. Μένω έγκυος την άνοιξη 2017. Η ΠΗΤ (Πιθανή Ημερομηνία Τοκετού) μου είναι με μικρή διαφορά από τη πρώτη κύηση. Είμαι χαρούμενη που θα έχουν τα παιδιά μου μόλις δύο χρόνια διαφορά. Αλλά έχω θυμό με τον εαυτό μου. Δεν με έχω συγχωρήσει που δεν μπόρεσα να ελέγξω αστάθμητους παράγοντες πριν δύο χρόνια. Μάλιστα νιώθω προδομένη από το σώμα  μου επειδή και γεννήθηκα εγώ με καισαρική λόγω cpd = cephalopelvic disproportion, αλλά και με τέτοιο ιστορικό χειρουργικών επεμβάσεων που κουβαλάω.

Εν τέλει τη λύση έδωσε η πίστη και η δύναμη στον εαυτό μου χάρη στη μελέτη βιβλίων σχετικά με τον τοκετό, επίλυσης τραυματικών εμπειριών τοκετού αλλά και αντιμετώπισης πόνου (M. Odent, P. England, M. Mongan) κατά το πρώτο μισό της εγκυμοσύνης. Έτσι αναπτύχθηκε και η εσωτερική συνειδητοποίηση και η τόνωση ότι στις επιλογές μου την ανάληψη ευθύνης την έχω εγώ πρωτίστως  άρα και των συνεπειών.

Τι θέλω να τονίσω εδώ; Είχα αποφασίσει ότι θα δοκίμαζα να γεννήσω φυσικά στο σπίτι. Eίχα διαλέξει ομάδα που θα με υποστήριζε χωρίς να με κρίνει ή να  τρομοκρατήσει (μάλιστα, είχα το advantage  ότι μένω κοντά σε 3 μαιευτήρια -2χμ μακρυά από το κοντινότερο και η ομάδα επίσης). Γνώριζα ότι η προσπάθεια, το Ταξίδι της Ιθάκης μέτραγε και όχι μόνο το αποτέλεσμα-προορισμός. Για τη δική μου προστασία και ηρεμία, δεν είχα ανακοινώσει  τίποτα σε κανέναν οικείο μου παρά μόνο στον άνδρα μου που υποστήριζε την απόφασή μου. Έτσι αποφάσισα να γράψω ένα γράμμα στους  γονείς μου που είχα αποφασίσει να το δώσω λίγο πριν γεννήσω. Επίσης η προσδοκία μου σχετικά με τη πιθανή παρουσία της κόρης  μου κατά την γέννα ήταν να μην είναι παρούσα. Είχα την ανησυχία ότι μπορεί να με εμποδίσει/κολλήσει στη διαδικασία, συνεπώς ιδανικά ήλπιζα να ήταν με τη γιαγιά ή τη νονά της. Πού να ήξερα ότι η δεύτερη κόρη είχε άλλα σχέδια…

Εν τω μεταξύ κάνω prenatal yoga, mandala drawing workshop, hypnobirthing για να γεννήσω με βαθιά χαλάρωση και εργαστήρι ζωγραφικής Birth Art. Παρακολουθώ έναν κύκλο συναντήσεων σε ομάδα εγκυμοσύνης και οτιδήποτε αισθάνομαι ότι θα με κάνει να νιώθω σίγουρη και με αυτοπεποίθηση για τη πολυπόθητη εμπειρία τοκετού! Παράλληλα ο γιατρός μου με παρακολουθούσε όπως έπρεπε σαν περίπτωση, αλλά εγώ ένιωθα και επιδίωκα μια μαιοκεντρική παρακολούθηση εγκυμοσύνης. Ευτυχώς και σε αυτή την εγκυμοσύνη, όλα πάνε στρωτά και χωρίς κανένα πρόβλημα, είτε στις αιματολογικές εξετάσεις, είτε στους απαραίτητους βασικούς υπερήχους.

Μπαίνει ο νέος χρόνος, έχω αρρωστήσει κιόλας με έντονο βήχα και συνάχι, και πλέον έχω κλείσει 39η βδομάδα. Ξημερώνει η 4η Ιανουαρίου (39+1). Είχα ζητήσει μια γλυκιά κρέπα από τον άνδρα μου που δούλευε μέχρι αργά, όμως η κόρη έχει ξυπνήσει κοντά στα μεσάνυχτα και δεν λέει να με αφήσει και να ξαπλώσει στο κρεβάτι της. Θέλει και επιμένει πολύ έντονα να είναι μέσα στην αγκαλιά μου. Αρχίζω να σκέφτομαι και να αναρωτιέμαι ότι παραείναι περίεργη η συμπεριφορά της.
Λες να γίνει τίποτε απόψε?!!!
Με το πολλά κοιμάται με εμένα δίπλα της.

Ξαφνικά στις 02:20πμ με ξυπνά μια κλωτσιά, είχαν μόλις σπάσει τα νερά από τη μπουμπού. Πάω τρέχοντας τουαλέτα και επιβεβαιώνω ότι τα υγρά είναι διαυγή. Στέλνω μήνυμα (!!) στη μαία για να ξέρει τι ώρα συνέβη, και μάλιστα σκεπτόμενη να μην τη ξυπνήσω μιας και δεν ξέρω πόσο γρήγορα θα ξεκίναγαν οι συσπάσεις. Ενημερώνω για τo status quo τον άνδρα μου που ήρθε σπίτι στις 00:25πμ από τη δουλειά και του λέω “Κοιμήσου. Θα σε ξυπνήσω για ο,τι χρειαστώ“.

Ευτυχώς η μαία ήταν ξύπνια. Μιλήσαμε στο τηλέφωνο και έφτασε σπίτι μου σε 40’ ενώ παράλληλα έφτιαξα παγάκια χυμού μήπως τα χρειαστώ αργότερα. Οι συσπάσεις ξεκίνησαν σαν χείμαρρος στις 02:35πμ συχνές, τακτικές άλλα ανεκτές. Ήμουν σε ενεργή φάση (4-1-1) αλλά μίλαγα και άντεχα χαλαρά θα έλεγα. Μιλήσαμε και με τον γιατρό και με τη δεύτερη μαία που είχαν σκοπό να παραβρεθούν και μιλάγαμε χαλαρά στο σαλόνι. Έλεγα διάφορα μαργαριτάρια: ότι μόλις τη προηγούμενη μέρα πήρα νάιλον για τον τοκετό μου, ότι ήθελα να έχω γεννήσει μέχρι τις 9:30πμ γιατί θα ερχόταν η μητέρα μου, ότι δεν πρόλαβα να εκτυπώσω τις καταφάσεις τοκετού, ότι δεν θα εκπληρωνόταν η επιθυμία μου για mother blessing (προγραμματισμένο για το απόγευμα εκείνο 4.1.2018!!). Σιγά σιγά ενώ περνά η ώρα βάζω την ινδική μουσική διαλογισμού για να χαλαρώσω, που με ταξιδεύει στο κόσμο της αγάπης και των αναπνοών που είχα μάθει.

Με τα πολλά, κάποια στιγμή ξεκινάω να βογκάω. Κάνω φθόγγους Λεμπουαγιέ. Με βολεύει μόνο στα 4 να κάθομαι και έτσι χάνομαι από τη πραγματικότητα αλλά ερχόμουν και πίσω μιλώντας με την ομάδα. Κάνω μια στάση (ίσως και 2) στη τουαλέτα, αδειάζω, και κάνω και λίγο εμετούλι από την κρέπα. Στεναχωριέμαι που δεν έχω τις κάρτες μου και αρχίζω να μονολογώ φράσεις αποδοχής, πίστης και δύναμης για να προχωρήσω γαλήνια και σταθερά. Εν τω μεταξύ, κανείς μέχρι εκείνη την ώρα δεν μου έχει κάνει κολπική εξέταση, παρά προτείνεται να κάνω εγώ στον εαυτό μου, που την κάνω, χωρίς να καταλαβαίνω τι νιώθω εσωτερικά. Μέχρι και σήμερα δεν ξέρω σε τι διαστολή ήμουν.

Γύρω στις 5πμ αρχίζω να αναζητάω το «νερό» μου, τη πισίνα δηλ χωρίς όμως να την έχω φουσκώσει ακόμα!! Ο λόγος? Για να μην με πάρουν χαμπάρι οι δικοί μου, αλλά επίσης γιατί πίστευα οτι θα γεννούσα μετά την ΠΗΤ. Με τα χίλια ζόρια σαν ζώο πληγωμένο ανεβαίνω στον υπνοδωμάτιο, να ξυπνήσω τον άνδρα μου για να είναι παρόν και να βοηθήσει την κατάσταση. Ήλπιζα κιόλας να φουσκώναμε και να γεμίζαμε εκείνη την ώρα την πισίνα. Η κόρη μου είχε ξυπνήσει λίγο νωρίτερα, αλλά ξανακοιμήθηκε με τον μπαμπά της χωρίς πρόβλημα.

Κατεβήκαμε κάτω, και ο άνδρας μου ξεκινά δουλειά με αντλία χειρός να φουσκώσει την πισίνα, συνειδητοποιούμε όμως ότι έχω λάθος αντάπτορα νερού και όπως εξελισσόταν ο τοκετός μου δεν θα προλαβαίναμε να μπω στο νερό.  Πέρναγε η ώρα, και εγώ θυμάμαι ότι ενώ ήμουν ήσυχη στον κόσμο μου και είχα ενδώσει στα κύματα, ξαφνικά φωνάζω, «θέλω να σπρώξω» , χάρη στη φυσική ανάγκη της μήτρας να αποβάλλει το μωρό – fetal ejection reflex!
Όπως φάνηκε τελικά δεν πρόλαβα να μπω καν στην πισίνα!

Παράλληλα ενώ είχα αφεθεί, θυμάμαι ότι είχα καρδιοτοκογράφο που με παρακολουθούσε χωρίς κάποια ένδειξη ανήσυχη ή παράταιρη. Με προτρέπουν να μετακινηθώ, με δυσκολία κατεβαίνω στο χαλί μπροστά στο τζάκι. Η ομάδα έφτιαξε το σημείο-φωλιά μου για να ξαπλώσω στα πλάγια που για 15’ εξωθούσα. Εκεί είναι που λύγισα. Εκεί είναι που ξύπνησα την κόρη μου από τις ζωώδεις φωνές. Εκεί είναι που πίστευα ότι δεν μπορούσα να το κάνω, ώσπου τελικά ξεκίνησα να τραγουδάω με μια φωνή γλυκού πόνου “Γενναωωωωω”. Και πάλι ενέδωσα στο τσούξιμο-κάψιμο στο δαχτυλίδι της φωτιάς…

Ούτε που κατάλαβα πότε βγήκε η δεύτερη κόρη από μέσα μου ενώ εγώ βρυχόμουν σαν λιοντάρι. Ειλικρινά το ένστικτο το ζωώδες δρούσε ενώ εγώ θυμάμαι να μιλάω στην κόρη μου ότι είμαι καλά και ότι θα δεις την αδελφούλα σου σε λίγο και θα σε πάρω αγκαλιά σύντομα. Στις 07:28πμ είχα γεννήσει. Μετά από λίγο χωρίς κανένα πρόβλημα ολοκληρώθηκε και η τρίτη φάση τοκετού και είχα αγκαλιά όλη μου την οικογένεια.

Τέλος να τονίσω ξανά και ξανά, δεν είναι ο γιατρός ή η μαία το βασικό κριτήριο σε μια τέτοια εμπειρία που οι επίσημες οδηγίες όντως δεν συστήνουν να κάνεις τοκετό στο σπίτι, είναι η πίστη και η δύναμη της δυάδας μαμά-παιδί που καθιστά δυνατή αυτή την επιλογή. Οι γυναίκες στο εξωτερικό ειδικά με τέτοιες κάθετες τομές, ξέρουν ότι δεν έχουν άλλη εναλλακτική οπότε, ίσως ριψοκίνδυνα για μερικούς, προετοιμάζονται σε υπερβολικό βαθμό για την εμπειρία της ζωής τους αναλαμβάνοντας ευθύνη των επιλογών τους και προετοιμαζόμενες ΨΥΧΙΚΑ-ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ-ΝΟΗΤΙΚΑ-ΣΩΜΑΤΙΚΑ.

Προσωπικά θα πω οτι ναι το ηθελα ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ να γεννήσω φυσικά και ότι ναι έφτασα σε σημείο τέλειας ισορροπίας/αρμονίας μετά από τόσους μήνες προετοιμασίας για να κλείσει ο προσωπικός μου κύκλος έτσι μετά από 7 χρόνια.  Μπορεί να γίνει, αρκεί να πάρει η καθεμία μας την ευθύνη των πράξεών της με ό,τι συνεπάγεται, χωρίς φοβο. Να ενημερωθεί και να διεκδικίσει αυτό που μας ανήκει: τη φύση μας!

Aurora