Στη συνέντευξή του στο New Scientist λέει: «Η γυναίκα κατά τον τοκετό πρέπει να προφυλάσσεται από κάθε είδους ερέθισμα του σκεπτόμενου εγκεφάλου της γιατί ο τοκετός ανήκει σε πρωτόγονες δομές του εγκεφάλου που  αναλαμβάνουν ενστικτώδεις λειτουργίες, -όπως η αμυγδαλή. Ο νεοφλοιός βεβαίως μας είναι απαραίτητος στην καθημερινότητα αλλά σε κάποιες περιπτώσεις όπως κατά το σεξ και τον τοκετό πρέπει να σταματάμε τη σκέψη». Όταν μια γυναίκα που γεννάει καταργήσει τη σκέψη της – τη δραστηριότητα του νεοφλοιού, ενεργοποιείται το ‘αντανακλαστικό εκτίναξης εμβρύου’.
Πρόκειται για την περίπτωση που το μωρό γλιστράει χωρίς συνειδητή προσπάθεια από τη μητέρα μας λέει ο Michel Odent. Όταν το έμβρυο αναλαμβάνει δράση και η μητέρα απλά το αφήνει να γεννηθεί.

Ακόμα και το δωμάτιο τοκετού μπορεί να σταματήσει τη φυσική πορεία του τοκετού καθώς οι λάμπες του νοσοκομείου είναι ψυχρού φάσματος. Αυτό εμποδίζει τη μελατονίνη, την ‘ορμόνη του σκοταδιού’ η οποία παίζει  σημαντικό ρόλο στον τοκετό αφού δρα σε συνεργασία με την ωκυτοκίνη την “ορμόνη της αγκαλιάς‘ η οποία φέρνει τις συστολές.
Στατιστικές δείχνουν ότι ο τοκετός των γυναικών που γέννησαν το 2002-2008  είναι κατά μέσο όρο δυόμιση ώρες μακρύτερος από τις γυναίκες που γέννησαν το 1959-1966.

Φαίνεται πως είναι αναγκαίο να αντιμετωπίσουμε τον τοκετό σαν σωματική ενστικτώδη και όχι νοητική διαδικασία. Βεβαίως δεν είναι τόσο απλό να ησυχάσει ο σκεπτόμενος νους κατά τον τοκετό ιδιαίτερα αν δεν είναι μαθημένος. Ο διαλογισμός και η πρακτική της επίγνωσης μπορούν να βοηθήσουν αλλά μπορεί να μη ταιριάζουν σε όλους. Αντιθέτως το τραγούδι, ο χορός η ζωγραφική μπορούν να ηρεμήσουν τη νοητική διαδικασία και να εξασκήσουν το μυαλό ώστε να μπορεί να χαλαρώνει τη σκέψη και να αφήνεται στη διαδικασία. Τo μόνο σίγουρο είναι οτι δεν μπορείς να προγραμματίσεις τον τοκετό σου αλλά να τον βιώσεις. Αφέσου λοιπόν!